Ramazanda Gerçekçi Olmak (Bir işverenin ağzıyla)

Ülkemiz, sosyal hukuk devleti olma konusunda, geçmişle telif edilemeyecek kadar dev adımlar attı. Gıpta ile baktığımız batı ülkelerindeki sosyal iyileşmeler teker teker geldi ve gelmeye de devam ediyor. Bunları anımsayacak olursak; temel eğitimde ders kitaplarının ücretsiz verilmesi, çocuklar itibariyle ödenen eğitim yardımı, sosyal güvencesi olmayan insanların sağlık hizmetleri, atmış beş yaşını geçen insanlara maaş bağlanması, özürlü çocukların özel öğretim kurumlarında ücretsiz eğitimlerinin sağlanması, bakıma muhtaç insanlara bakıcı maaşının sağlanması, valilikler özel idare bütçesinden yakacak ve gıda yardımı, yine valilikler özel idare bütçeleri aracılığı ile kendi işini kurmak isteyenlere kredi desteği, işsizlik sigortasından maaş alım hizmetleri, üniversite öğretimi gören öğrencilere kredi ve yurt hizmetleri konusunda yapılan destekleme, engelli vatandaşlarımız için yapılan medikal alet ve edevat desteği ilk akla gelen yardım ve hizmetleri oluşturmaktadır. Bunlar lüks mü? Asla lüks değil. Olması gerekenler. Bunlar bu ülkenin insanlarının sunumları. Varını veren utanmamış. Bu işin asıl önemli yönü; bu hizmetleri alan insanların onurlarının incinmeden kimseye minnet duygusu duymamalarıdır.

İşte yakında mübarek ramazan ayını idrak edeceğiz. Şova dönüştürülen yardım kampanyaları göreceğiz. Ramazan çadırları kurulacak, gıda yardım paketleri hazırlığı başladı. Belediyemiz şimdiden 15.000 paket hazırlığı yapmış. Dernekler, vakıflar, Ticaret Odası, iş adamları, siyasi partiler derken yardım paketi sayısı 50.000 ramak kalacak. Bu ne demektir? 500.000 nüfuslu kentimizde on kişiden biri yardım paketi alacaktır. Bu düpedüz; istismardır, israftır, haramdır, günahtır? En kötüsü de insanımızı hak etmediği şeyi elde etmek adına beleşçiliğe alıştırmaktır. İnsanımız onursuz, beleşçi tufeyli haline getirilmektedir. Ahkâm kesmek istemem. Belki bunları dillendirmek, senin ne haddine, diyenler olabilir. Hz. Aişe Validemiz,??Allah?ın Resulü üç gün peş, peşe karnını doyurmamıştır. İsteseydi doyururdu.?? diyerek gözyaşı dökmüştür. Allah?ın her türlü nimetle taltif edeceği yüce Peygamber?imiz böyleyken, bizim gözü doymaz, aç gözlü fırsatçı insanlarımıza ne demeli?

İslam?da her türlü yardım, dayanışma yakın çevreden başlar.??Komşusu açken, yatıp uyuyan bizden değildir??buyruğu bizlere algılamamız için büyük bir mesaj içeriyor. Yarın, kendini bir iş yaptığını sananlar, ellerine makbuzları alıp işverenlerimizin kapısına dayanabilirler. Taleplerini karşılasanız bir türlü, karşılamasanız bir türlü. Her türlü manevi baskıyı uygularlar. Adamlara desen ki; kardeşim benim şu kadar asgari ücret alan çalışanım var. Bunların işvereni olarak ebeveynleri sayılırım. Beş parmağın, beşi bir değil; bunlardan kira verenler var, çocuk okutanlar var, evlilik borcu olanlar var, annesine babasına bakanlar var, kanser hastası çocuğu olanlar var, kredi kartı borcu olanlar var, evlenecek olanlar var, ev yaptıran ev alıp banka borcu olanlar var? Bizi bu kez serbest bırakın da kendi evlatlarımızın sorunlarıyla hemhal olup onları çözümleyelim. Sonuçta maksat bir. İnsanlara yardımcı olmak amacı güdülüyor. Mevcut imkânlarımızı bir boğaz tokluğu için değil de hayati bit konuyu çözümlemek için kullanalım. Günümüzde eli iş tutan her insana göre maişetini sağlayacak imkânlar gerçekte zaten mevcut. Bırakın bu işverenlerimizi de onlar kendi çalışanlarının ihtiyaçlarına yoğunlaşsınlar. Yüce dinimiz karşılıklı hediyeleşmenin faziletinden bahseder. Nitekim sevgili Peygamber?imiz;??Birbirinize hediye veriniz ki aranızdaki sevgi artsın.??Ben, kime ne maksatla verdiğimi bilmeden, alanın da nesine yaradığını bilmeden, bir kör dövüşü hayır ve hasenattan yana değilim. Oysa ben, çalışanımla hediyeleşme sayılabilinecek yardımlaşmayla sevgi bağımızın kuvvetlenmesinden yanayım. Gerçekte onlar, sadakatle, bağlılıkla öz veriyle çalışarak bana armağanlarını sunuyorlar, benim de onlara mukabele etmem bir vicdan borcudur.