Ölmüşüz Haberimiz Yok

Silahların gölgesinde bir kadın hamile kaldı. Yüreği ana şefkatiyle bir kere daha kabardı. Kocası keleşi eline alıp kapıdan çıkarken, ona yaklaştı. Soluk benzi, simsiyah gözleri her zamankinden farklı parlıyordu. Korku ve sevinç aynı gözde kendilerini gösteriyordu. Başını hafifçe öne eğdi ve '' hamileyim'' dedi. Adam, elindeki keleşi kapının eşiğine bıraktı. Eşinin omuzlarından kavradı. Aynı korku ve sevinç onun gözlerinde de vardı. Kadının alnından öptü. Tek kelime dahi edemedi. Boğazı düğümlenmişti, güçlükle yutkundu sonra eğilip keleşi tekrar eline aldı. Boynunu öne eğip kapıdan çıktı. Az ileride bekleyen arkadaşlarına katıldı. Geride göz yaşlı hamile bir kadın bırakmıştı. Bu yolculuk, ölümüne bir yolculuktu. Mevziye varıp nöbeti devraldı. Bir oğlum olsun, istiyordu. Adı Ömer olsun , adil olsun istiyordu. Geleceğe bakıyordu, mevzinin düşman gözetleyen perdesinden. Bir kurşun geldi karşı yamaçtan ve saplandı tam göğsünün ortasına. Gözündeki korku galip geldi sevgiye. Ana karnında bir evlat bırakıyordu geride. Azrail`e emaneti teslim etmemek için çabaladıysa da nafile...

Adamın gidişinin ardından iki koca yıl geçti. Vatan diye savunulan yer, defalarca satıldı vatansızlar tarafından. Ölen adamın oğlu olmuştu ve adını bir Ömer koyan olmamıştı. Doğduğunda kalkmıştı göç kervanı. Çöller, sarp geçitler, aşılması güç dağlar, serin nehirler aşıldı aç ve susuz. Tel örgülere varıldı nihayette. Babasına benzeyen bir kaç adam, ellerindeki silahları bırakıp içeriye aldılar, onu ve ailesini. Kıt bir Türkçe ile ''Allah rızası için yardım edin'' dedi. Türk askerinin verdiği bir yudum su ve bir lokma ekmek ile ölüme koşan ümitler yeniden yeşerdi. Uzaklara baktı ölen kocası gibi. Oğlunu, silahların uzağında güzel bir yurtta yetiştirmek istiyordu. Yola devam etti. Batı`ya daha ileriye yürüme derdindeydi. Öylede yaptı, bazen koştu bazen yürüdü ve bir sahil kentine ulaştı. Deniz öbür tarafında hayal ettiği yurt vardı. Aylarca çalıştı, dilendi ve birkaç deste para biriktirdi. Kendileri gibi özgürlüğe gittiğini sananlarla bir sandala bindiler. Deniz, soğuk ve karanlık olduğu için korkuyordu kadın. Dalgalar yükseldikçe sarıldı oğluna. Tam ümit edilen yere gelinmişti ki, silahlı ve vicdansız adamlar çıktı karşılarına. Sandallarını alabora edip çığlıklar atarak uzaklaştılar. Deniz can almaya başladı, önce yoldaşlardan başladı, sonra anneyi aldı ve nihayette küçük yavruyu boğdu. Minik ciğerlere dolan serin sular, sadece bir vesileydi hakka yolculukta. Balıklar ağladılar, küçük bedene. Melekler, aldılar ruhu taşıdılar arşa. Nasipsizlerden merhamet beklenecek en son şeydi. Bu ölüm bir yok oluş değildi elbet ve içinde bir ders-i Rabbani barındırıyordu. Küçük beden Yunus gibi korundu hırçın dalgalardan ve sahile taşındı meleklerin elinde. Sanki uyuyormuşcasına bulundu, yumuşak kumların üzerinde. Ders vardı küçük bedenin fotoğrafında, rahmani bir ders. Yaşayan ölülere bir ders vardı. Keleşi verip savaştıran, vatanını karıştıran nasipsizlerin eline düşmemişti, küçük çocuk. Ben müslümanım diyenlerin yurduna bırakılmıştı, cansız bedeni. Kimliksiz ve kimsesiz verildi haberi. ''Ölmüşüz Haberimiz Yok'' dedirtti bize. Bir sokak köpeği, ucuz bir siyasetçi, aptal bir popçu kadar gündem olmadı,  şu ölmüş ruhlar çöplüğünde.Ölen çocuk herşeyde n önce Müslüman`dı. Türk`tü, Kürt`tü, Arap`tı. Ah be yavrum, ölen sen değilsin. Alman kadar bencil, İngiliz kadar sinsi, Yahudi kadar vicdan tüccarı,Fransız kadar kibirli, Rus kadar dünya malına sarhoş bizler ölüyüz. Rahmani dersi görmeyecek kadar körüz, ilahi emri duymayacak kadar sağırız, haksızlık karşısında susacak kadar nankörüz.  Rabbim bizi affetsin, Ölmüşüz Haberimiz Yok.

Tarihçi-Yazar Mehmet IŞIK