Bu hafta sonu itibariyle okullar tatil oluyor. Milyonlarca orta eğitimde okuyan çocuklarımız evlerinde oturup kalacaklar. Bunlardan çok azı, yaz tatilini değerlendirecek, kimisi eğlenerek tatile, kimisi bir iş yaparak kendisine beceri kazandıracak; tatili, bir fırsata çevirecektir. Ama çok büyük çoğunluğu evlerinde olacaktır.
Çocuklarımızın ilde olanlar dışında, ilçelerde ve köylerde yaşayanlarda aynı sonu paylaşacaklardır. Belki köyde yaşayanların çoğunluğu ilçe ve illerde yaşayanlara göre tatili sıkılmadan geçirebilecektir. Kırsalda -şehir etrafındaki köyler hariç. Çünkü onlarda illerdeki akranları gibi aynı durumdadır.- yaşayanlar bağ bahçe veya ev işlerinde anneye-babaya yardım etmeye yatkındır ve tatili boyunca kendilerini sıkmadan meşgul edebilirler.
İl ve ilçe merkezinde olan çocuklarımızın tatil günlerini televizyon karşısında ve ellerinde telefon, günlerini mesajlaşarak geçirmekten başka seçenekleri yok gibi.
Bu neden böyle? Neden çocuklarımıza gençliğe atılacakları, kişilik kazanacakları bir zamanda yardımcı olamıyoruz? Onları doğru yöne sevk edecek diyaloglara giremiyoruz.
Çünkü: Ailede böyle bir gelenek oluşmamış ve böyle bir alt yapı yok.
Çünkü: Çocuklarımızın yaşlarına göre onları etkileyecek, yetişmelerine yardımcı olacak ellerinde herhangi bir plan yok.
Çocuklarımız ne okuduklarını, niye okuduklarını bilmeden eğitimlerinin sonuna kadar gelişigüzel rastlantı bir hayat karmaşasında yetişiyor, sonrada kendi çocuğuna uygulayacağı bir planı olmadan aile oluyor.
Lütfen! Çocuklarımızı ilerde ona lazım olacak bilgi ve becerileri en önemlisi de kişiliğini etkileyecek olaylara ve işlere hazırlamak için yapılması gerekli olanları düşünelim, planlayalım ve uygulayalım.
İlerde başarılı olacak çocuklarımız; kendisine ve çevresine karşı sorumluluklarını bilen, hayatını planlamasını öğrenenlerden çıkacaktır.
Lütfen! Çocuklarımızla diyalog içinde olalım, bilhassa ergenlik dönemlerinde onları yalnız ve başkalarına bırakmayalım.