Eşimle birlikte yeni bir kişiyle tanışırız. Tanışma faslını geçip sohbete dalınca eşim, yabancı olmam konusuna değinir. Karşımızdaki kişinin şaşkınlığını atlatınca sorduğu ilk soru, "Türkçe biliyor musunuz ?"dur. Şaşkın olma sırası bizde. E deminden beri konuşuyoruz ya... Bu tekrarlanıp duran durumun beteri de var; bazen o yeni tanıştığımız kişi yabancı olduğumu duyunca, birden hafızası silinir, daha demin konuştuğumuzu unutuverir ve adeta sevimli bir bebeğe ya da bir evcil hayvana dönüşmüşüm gibi eşime, "Aaa ne kadar hoş ! Türkçe biliyor mu ?" diye sorar. Bazıları ise gafil avlanmak istemez, öğrenir öğrenmez, "Ben anlamıştım zaten, kesin Çerkez"dir dedim kendime" diye tepki verir. Çerkez değil de Rumen olduğumu ekleyince işler karışır. Romanya, Türkiye"nin yakın komşusu sayılsa da, çoğu Türk için en fazla antrenör Hacı ve Kazıklı Voyvoda"nın ülkesidir. Olsun, bunları duyunca da bir akrabasından bahsediliyormuş gibi sevinir insan. Nasıl olsa artık Maraş"tayim, Romanya"yi anlatmak görevimdir. Ne yazık ki anadilime gelince sevincim kursağımda bırakılır. Çocukken okulda öğrendiğimiz basit bir kural vardı: Ülkenin ismi neyse, çoğu zaman dilinin ismi de ona göredir. Yani Türkiye Türkçe, Romanya Romence. Fakat bu mantıklı kuralı aklına getirmeyip hala, "Romanya"da Rusça konuşuyorlar, değil mi ?", "Diliniz de zormuş ha, o Kiril alfabesini nasıl öğrenebiliyorsunuz ?" diye soranlar var. Ne desek nafile.
Bir gün, evimize kombiyi tamir etmek için bir tamirci geldi. Adam Antalya"da otellerde çalışmıştı, görmüş geçirmiş, bütün yabancıları çözmüş bir edası vardı. O işini yaparken bir yandan havadan sudan sohbet ediyorduk. O kadar turist görmüş adam elbet Rumen de görmüştur diye düşünmenin rahatlığıyla ülkemi tanıtma çabasında bulunmuyordum. O anda beklenmedik soru geldi: "Almanca zordur ya, nasıl konuşabiliyorsunuz o dili ?". "Hayır biz Almanca konuşmuyoruz, dilimiz Romence..." diye cevap verdiğim anda, adam patladı: "Yok ya, Almanca konuşuyorsunuz işte, ben duymadım mı o kadar otelde ?!" Bu kararlılığın karşısında affaladım. Daha Rusça"yı benimseyememişken bir de Almanca çıktı başıma. Bazen birine yanıldığını anlatmak göründüğünden daha zordur, özellikle o insan bildiğim bildikse. Elden, gülüp geçmekten başka bir şey gelmez.
Maraş"in insanı çoğunlukla güler yüzlü,
cana yakın ve misafirperver olduğu için bütün bu durumlarda alınganlık yapmak
yerine gülüp geçebildim. Bu şehre alışma sürecim hep dondurma tatlılığında anlarla
geçmese de, çoğu zaman Maraş serüvenim
yaşamaya değer.
The Bearable Lightness of Being a Romanian in Maraş
Even though being a foreigner in Turkey has its difficulties, being different from everyone can also lead to funny situations, especially if the foreigner in question, yours truly is in a city not so much accustomed to foreigners. I wanted to share with you, our readers the ridiculous situations I was faced with many times in Kahramanmaraş.
My husband and I meet someone new. After getting acquainted and starting to chat, my husband mentions I"m a foreigner. The first thing the person in front of us asks after getting over the shock is "Do you know Turkish?" It"s our turn to be shocked. Well we"re talking, aren"t we ? This situation that repeats itself over and over can also get worse. Sometimes, when the person we"ve just met hears I"m a foreigner, they suffer a sudden memory loss, their forget at once that we were talking some moments ago and, as if I literally turned into a cute baby or a pet, they ask my husband: "Oh that"s so nice ! Does she know Turkish ?" But some don"t want to be caught unawares and as soon as they learn, their reaction is: "I knew it, I said to myself she"s definitely Circassian." When I add I"m not Circassian, but Romanian, things get complicated. Although Romania can be considered Turkey"s close neighbor, for most Turks it is at best football coach Hagi"s and Vlad the Impaler"s country. That"s alright, one also rejoices when hearing about them, as if a relative was mentioned. Anyway, I"m in Maraş from now on, it"s my duty to present Romania. Unfortunately when it comes to my mother tongue, they take the gilt off the gingerbread. When we were kids, there was a simple rule we learned in school: Whatever the name of the country, most of the time the name of its language is the same. Namely Turkey Turkish, Romania Romanian. However there are some who don"t think about this logical rule and still ask: "They speak Russian in Romania, don"t they ?", "I heard your language is hard, how can you learn that Cyrillic alphabet ?" Whatever we say is in vain.
One day, a plumber came to our house to fix the boiler. The guy had worked at hotels in Antalya, he had a wordly-wise air and seemed to have all foreigners figured out. We were chatting while he was doing his job. I didn"t go to the trouble of presenting my country, relaxed by the thought that a man who saw so many tourists must have surely seen Romanians as well. Then the unexpected question came: "German must be hard, how can you speak that language ?" The moment I answered by saying "No we don"t speak German, our language is Romanian...", the guy snapped: "No way, you do speak German, didn"t I hear it so many times at the hotel ?!" I was taken aback by his determination. Now I also have to deal with German, when I haven"t even been able to embrace Russian. Sometimes it"s harder than it seems to explain to someone that they are wrong, especially if that person is a know-it-all. One can only laugh and move on.
I was able to laugh and move on in all these situations instead of taking it personally because most of the people in Maraş are good-humored, amiable and hospitable. Although the process of getting used to this city isn"t always full of moments as sweet as ice cream, most of the time my Maraş adventure is worth living.
