Dün (10.08.2020) Hazreti Yunus Camii
yanından geçtim, bugün de semt pazarına gittim; cami çevresinde ya da Pazar
alanı dışında, üreticilerin adeta bir sığınmacı gibi ürünlerini
pazarladıklarını gördüm. Adamların hepsi ürkek bakışlarla etrafa bakınıyorlar; acaba
kim ne diyecek diye! Bu kişiler, neden Devletin himayesinde değiller? Şimdi
değiştiyse bilmiyorum ama belediyelerin, eski adıyla Köylü Pazarı yani üretici
pazarları kurma zorunluğu vardır.
Belediyede bulunduğum zamanda, olması
gerekenlerin yapılması için çok çalıştım, çok çaba gösterdim. Bugünkü adlarıyla
ŞAZİBEY SABİT PAZARI ile YUNUS EMRE SABİT PAZARI bugünkü adıyla SOSYETE PAZARI
denilen yerler bu çalışmanın katledilmiş, doğmadan öldürülmüş ürünleridir. Bu
iki yer; biri doğu ve güney köyleri, diğeri de batı köyleri için tasarlanmış
yerlerdi. Pazar yerleri, üreticinin ürününü doğrudan satması, dolayısıyla
üretimin teşvik edilmesi için düşünülmüş yerlerdi. Gerek proje olarak, gerekse
uygulama olarak düşünülenin zerresi dahi gerçekleşmedi! Kimilerinin, bu tür
konular için şahsıma; "Sen ne iş görüyordun!" dedikleri zamanlar olmuştur ve
olmaktadır. Ben fikir ürettim ama uygulama yetkim üst yöneticinin onayına
bağlıydı, hâlihazır birçok belediye hizmetlerinin projesi ve uygulamasını ise
çoğu zaman engellenmelerine rağmen kişisel gayret ve mücadelemle yine ben
gerçekleştirdim. Bu Pazar yerlerinin ihaleye açılması büyük hata idi, bunu
anlatamadım veya anlaşılması engellendi ve bugünkü durum ortaya çıktı. Geçmişle
hesaplaşmak diye bir niyetim yok ama ben de bir vatandaşım, doğruları söylemek
zorundayım.
Bir de bunu şunun için söylüyorum;
pazarlayamayan halk üretmez, üretmeyen insanlar başkalarına muhtaç olurlar.
Eski adıyla köylünün evinin önünde, ya da köyünde az miktarda toprağı vardır,
suyu da vardır, toprağa bir şeyler diker; üç beş kilo domatesi olur, bir o
kadar salatalığı olur, elması olur, dutu olur, yörede ne yetişiyorsa ondan
üretir. Beş kilo domatesi, sebze hâline götüremez, götürse, kabzımalın payından
arta kalan yani eline geçen para masrafına yetmez. Ne olur, ürününü alıp da
pazara gitse, ekmek parasını kazansa, onuruyla elinin emeğini yediğini
övünerek, alnın akıyla yese, kime ne zararı olacaktır? Bu insanları dışlamanın,
insanları ezik hâle getirdiğini üzülerek görmekteyiz. Üreten halkımız, hayvanından
sağdığı sütünü, yoğurdunu, tavuklarından aldığı ihtiyaç fazlası yumurtasını,
ürettiği meyve ve sebzelerini, ürettiği el işini, göğsünü gere gere getirsin
pazarda satsın, alıcılar da bu kişileri desteklesin. Sorumlulara düşen iş;
onların sağlıklı üretimler yapmalarına yardımcı olmaktır, onlara rehberlik
yapmaktır. Hatta bu vatandaşlar sağlıklı köy ekmeği üretsinler, halkı da
sömürülmekten kurtarsınlar.
Bu insanlar itilir dışlanırlarsa hayata
küserler, değeri yok diye üretim yapmazlar. Yapılacak iş, bu insanların elinden
tutmak ve onlara destek olmaktır, onlara yol göstermek, yordamda rehberlik
yapmaktır. Böyle yapılırsa üreten halkın önü açılır, yardımcı olunursa,
üretmeden, emeksiz para kazanılmasının da önü alınmış, yani üretenlerden daha
çok para kazanan aracılar da ortadan kalkmış olacaktır.
Dilerim dikkate alınır!
