Sevgi üzerine iki hücresi barışık olmayan birilerini üstat diye millete kakalamanın bir anlamı yok. Başınızı kaldırın gömdüğünüz kumdan ve etrafınıza bakınız lütfen. Eğer beslemeleri dışında biri de çıkar ve derse ki bu insanlar, edebiyatın edebinden haberdardır, yine sizin dediğiniz olsun.

Gönlünden aşk şiir geçen bir şaire adlarını zikredin, bakın ne oluyor. Ya aşk şiir yazmaktan vazgeçer ya da ekâbiri tarif edeyim derken hayatının en ilginç hiciv şiirini kaleme alır. Bir grup genci doldurun bir sınıfa ve yirmi dakika konuşturun bu zatları ve zehirlediği üç beş kişiyi, o gençleri helak edersiniz. İlk derste yakalanacakları enaniyet hastalığı bu çocukların burunlarına şişirmelerine, bırakın etrafındakileri görmeyi dünyayı bile görmelerine mani olur.

Dini ve milli meselelerde boz bulanık sular gibi çağlıyormuş gibi davrandıklarına bakmayın, derinlere inin. Görürüsünüz hocalarından, ağabey dediklerinden geçen komünistlik damarlarını. Biraz zorlasan Türk"e ve Türkçülüğe sövüverirler hemen ve utanmadan yaltaklanırlar sosyalizmin pespaye halkların kardeşliği edebiyatına. Serf gördükleri halkın arasına girmezler, girseler de bu edebiyatın iş yapmayacağını bilirler, sefil saydığı kalem erbabının ferasetle kendisine söveceğini bildikleri için ulu orta konuşmaktan kaçınırlar. Ama bir grup beslemeyle bir araya gelecek olurlarsa Peygamber Efendimizi (Haşa)  devrimci diye niteler, Che ve Castro"dan etkilenmiş ne kadar Türk düşmanı soytarı Arap kalem erbabı varsa onları büyük düşünür ve şair diye etraflarında toplanmış güruha ballandıra ballandıra anlatırlar. İslam"ı neredeyse sosyalizmle eş görür, görünürde Kudüs"ü övüp Siyonist"e sövüyormuş gibi davransalar da son sözü yine muhakkak Türk"e getirip içindeki erik kurusunu kusmaya özen gösterirler.

Sevgi adına iki hücresinin bile barışık olmadığını söylediğimiz bu insanlar, sabırlıdır, takıyye hususunda mahirdirler. Sinsi hareket eder, fırsatı kollar, yapar ama yapmıyormuş gibi davranırlar. Nemrut misali kendisinden başkasını yok sayar lakin tek başına da bir yerlere varılamayacağını da bilirler. Bu yüzden inci mercan avcılığına soyunurlar. Avcı misali pusuya yatar, yağmur nereye yağarsa tarlasını oraya taşıyanlardan enaniyet ve kibirde kendilerine  yakın olanları yanında tutmak için özel çaba sarf ederler. Dünyanın şiirde üstadkabul ettiğibir adamın"Sen tezekten hallice kömürsün,kendini inci mercan, altın gümüş, zümrütten mücevher sanma!" dediğine sırf yancı bulmak için sahip çıkarlar.

Neyse ki gönül bunların elinde ipotek değil, söz bunlara icara verilmemiş. Neyse ki kalem bunlara iman etmemiş, yazı bunların budala sultanlığının sultasına girmemiş. Öyle olsaydı ne yapardık?

Tamam, meydan sizin olsun.  Güç sarhoşu olmuş erkler ile bir olup bugün kılıcınız iki taraflı kessin! Biz varız diye meydanlarda kibirle arz-ı endam edin. Varın sırça köşklerinizden, zenginlik içerisinde fakirlik edebiyatının dibine vurun. Arada bir sahte timsah gözyaşları dökerek "Dava"nın iflasından, anlatamamaktan, anlaşılamamaktan dem vurun. Ama her defasında sözünüzü yine "Ben" e getirin.

Umut tükenmez bu diyarlarda!

Gün gelir, Karacaoğlan"ın Elif"ini okur birileri ve şehri dosdoğru elif görürsünüz.

Gün gelir, Dadaloğlu"nun

"Belimizde kılıcımız kirmani

Taşı deler mızrağımızın temreni

Hakkımızda devlet etmiş fermanı

Ferman padişahın dağlar bizimdir"dizelerini okur bir yiğit ve emin olun, Karakoç"un "İsyanlı Sükût""ndaki gibi yutkunmaz bu kez eli kalem tutanlar.

Ve muhakkak bir söz ustası ağzına dolan zehirli küfürler savurur sinenize, hak ettikleriniz oturur yüreğinize aynı gediğini bulan taş gibi. O zaman anlarsınız edebiyattan önce edep (edeb) olduğunu veya edebiyatın edep (edeb) olduğunu.