Bir sessizlik, halkta bir içine kapanmışlık, yetkililerde dışa kapanmışlık var memleketimde, halk beklemede, yetkililerin ne düşündükleri ne yapmayı planladıkları bilinmiyor, kışın deprem oldu şimdi yaza geldik, sürekli söylüyoruz, söyleniyor; bir süre sonra kış gelecek, bir şeyler konuşuluyor, yazılıyor ama ortada bir bilinmezlik var, enkaz kaldırma işleri bile aheste aheste yapılıyor, zaten ortada onlardan başka kimseler de görünmüyor. Maraş toz duman! Maraş toz toprak, birincisi kadar değil elbette ama Maraş ikinci bir felaketi yaşamaya sürükleniyor, elbette ki bu felaket daha ileride yaşanacak! Felaket tellallığı değil bu, gelmekte olanı görelim demektir, bu halk belki de bir süre sonra hastane koridorlarını dolduracaklar, gerçi şu anda bile hastane ihtiyaca cevap veremiyor. Her taraf toz toprak altında. Depremde ölmeyenleri belki de asbest öldürecek! İşi bilenler ta baştan uyardılar ama değişen bir şey olmadı, nihayet Bakan Bey de deprem bölgesinde asbest tehlikesi olduğunu itiraf etti!
 

Şehirde, sanki acayip bir köşe kapmaca yaşanıyor, uluorta yerlere konteynırlar konuluyor, bir düzen yok, yapılanlar uzun vadede kalıcılık görüntüsü veriyor, sanki konteynır gecekondu bir şehir kuruluyor, en uygunsuz yerlere bile, hatta şehrin en orta yerine, kaldırıma bile konteynır konuluyor, isteyen istediği yere konaklayacaksa bu iş hayra alamet değil. Şehrin en işlek çarşılarının yeri yeşil alan olacak deniliyor, bu bilgi yanlışsa ortada bir bilgi kirliliği var demektir, kafalar karışık, endişeli bir bekleyiş var, bu süreç böyle giderse insanların ruh hali de bozulabilir, çünkü kimi insanlar servet yatırıp buralardan işyerleri almışlar. Bu sabah Azerbaycan Bulvarı üzerindeki Hacı Osman Arıkan işyerleri olarak bilinen yerlere gözüm takıldı, herkes işinde gücünde, dükkanlarına bir şey olmamış, bu dükkanların tamamının deprem yönetmeliklerinden önce, mühendis planıyla değil, kalıpçı ustaları marifetiyle yapıldığını tahmin ediyorum yani yerinde dönüşüm için birer örnek, işte örnekler ortada, yine Büyükşehir belediye Binası ortada duruyor, hâl böyleyken neden bir fikir birliği sağlanamıyor, bu şehir bu belirsizlikle nereye varacak?
 

Yapılan hataların ceremesini halk ödüyor, hazine ödüyor. Gecekondu mahallelerinin oluşumunda, kırsal kesimden gelen vatandaşlara belediye o zaman kum vermiş, çimento, demir bile vermiş, bizzat bu bilgiyi o vatandaşlardan aldım. Hâlâ “Göç yolda düzülür”, “Hele insanlar bir yerleşsinler de!” mantığından vazgeçemedik yani yerleşik bir topluluk olamadık!  
 

Daha önce yazdım şahsen; Devlet Hastanesi Başhekimi merhum Nurettin Arıkan kaç kere söyledi Sağlık Bakanlığı yeni bir hastane yaptıracak, bir hastane yeri bulalım diye, ben de her seferinde Yörükselim Mahallesinden daha güzel hastane yeri bulamazsınız, Çamlığa kadar imar tadilatı yapılsın dedim, o da” Bakan Bey arsaya para vermek istemiyor, hazine arazisi istiyor.” dedi. Konu uzun, söylenilenler karışık! Zamanın Bakanı Maraş’a geldiğinde, o gün vekalet ediyordum, aynı şeyleri bizzat söyledim ve aynı cevabı aldım, göz göre göre o hastaneyi oraya elbirliği ile yaptırdılar. Maraş tabiriyle halk süne süne o hastaneye gitmeye mecbur bırakıldı, şimdi de hizmet dışı kaldı. Kemali Bayazıt zamanında yaptırılan ilk hastanenin yeri hem konum hem ulaşım bakımından, tam halka göre, çok doğru bir yer seçim yapılmış, emeği geçenleri rahmetle anıyorum. Şu anda da hastane için hâlâ en doğru mevki Yörükselim’dir. Şehir hastanesi acilen bu bölgeye yapılmalıdır. Hastane kim için yapılıyor, halk için değil mi? O zaman bu halkın işini kolaylaştırmak, yaşamı verimli kılmak da yönetenlerin sorumluluğudur.
 

Bu halk yıkılıp yapılan işlerden dolayı yoruldu, hafızalar karıştı, şimdi de konteynır kent işi başımıza sarıldı. Bu daha ne zamana kadar sürecek? Adı sanı duyulmamış isimde işyerleri çıktı ortaya. Plansızlıktan, programsızlıktan ortaya sanki bir Çarşamba pazarı görüntüsü çıktı. Bir yanlış iş yerleşti mi daha düzeltilmesi zordur, yöneticiler işin önünden gitmelidirler. Halkı rahatlatacak bir plan bir an önce yapılmalı, “Ben bilirim, benim istediğim gibi yaşamak zorunda herkes!” mantığından vazgeçilmelidir. İsviçre birçok konuda ve her fırsatta çokları tarafından örnek gösterilir. Orada yapılacak her iş için halktan görüş istenilirmiş, bunu orada çalışan kişilerden teyit ettirdim, bırakın öncü olmayı biz onları taklit bile edemedik. Bunu geçmişin Belediye Başkanlarına söylediğimde yani Kent Konseyleri bile yokken, sözü bile edilmezken şehrimizi güzelleştirmek, güvenilir, severek yaşanılır bir kent olması için işi bilenlerle bunlar konuşulsun dediğimde burun kıvırdılar, vefat edenler gitti, hayatta olanlar haydi böyle bir teklif hayır olmadı desinler! Geçmişi yargılamak için söylemiyorum, bizim arpa boyu yol almayışımızın sebeplerini, dolayısıyla halihazır uygulamaların da bunlardan farklı olmadığını belirtmek ve işlere bir çekidüzen verilmesi gerektiği için söylüyorum. Gerçi halk alıştırılmış bu düzene, değişmesi zor! Şehirde güzel işler yapılsın diye bir şeyler yazıyorum, hiç alakasız yorumlara muhatap oluyorum, yazsam bir türlü yazmasam bir türlü, bakıyorum benzer durumlardan gazeteci arkadaşlar da incinmişler ve şikayetçiler!
 

Her şeye rağmen bu alanda, bilimsel çalışmalar ışığında, tecrübelere dayalı, kimse mağdur edilmeden, şehrin hafızası kaybettirilmeden güzel bir şehir kurulması gerekir, gün gelecek herkes ölüp gidecek, iş yapanalar arkalarından iyi sözler söyletmelidirler, bakın geçmişte yapılan kasıt ve hatalardan dolayı bunları yapanlara iyi söylenmiyor, bunu akıldan çıkartmamak gerekir.
 

Yapılanlar elli, yüz yıl planıyla yapılmamalı, bir daha değişikliğe gerek kalmayacak, hatta değiştirildiğinde yapının bozulması söz konusu olacak şekilde planlanmalı ve yapılmalıdır. Umarım şehre ve halka bu anlayışla bir iyilik yapılır.