Asrın felaketinin ana yurdu, kahraman sıfatının hak olduğunu beyan eder Şubat ayı Maraş’ta. 

6’sında vedaların hüznü, 12’sinde ise bayram havası telaşı düşer bu memleketin kısmetine, duygular karışır Şubat’ta.  

6 Şubat'tan sonra düştüğümüz yerden kalkabildik mi ? sorusunun yanıtıydı aslında bu yıl kutlanacak olan 12 Şubat Kurtuluş Bayramı. 

Denk gelecek ya, dost meclisinde konusu açıldı. İçlerinden birisi soruverdi: 

“Bu sene çocuğunu çete yapan var mı?” 

Diğeri yanıt verdi: Okul var, devamsızlık sıkıntı olur.

Bir diğeri sordu: Neden tatil değil? Maraş’ın bayramı değil mi o gün? Biri çıkıp Maraş dediğinde celalleniyorsunuz hemen, olur mu Kahraman Maraş diyorsunuz?  Kar görsek tatil, buz tutsa tatil, perşembeyi cumaya bağla yine tatil.  12 Şubat neden genelleştirilmiş ki? ‘

Bu kadar takıldıysan bu konuya, 12 Şubat’ta çocuğunu gönderme okula’ yanıtı ile racon kesildi, konu kapandı. 

Aslında soru net ve haklıydı “Neden tatil değil ?” 

Çoğu aile, soluklanmak için dahi duraklayanın yarışmayı kaybettiği bu eğitim düzeninin içinde elbette okuldan evladının geri kalmasını istemez ama bu mevzu başka. 

Mesele aslında, okula göndermek ya da göndermemek değil veya eğitimden bir gün geri kalması veya ileride olması da değildi. Mesele günün anlam ve önemini çocuklarda ve gençlerde bilinçaltına aşılamak olmalıydı. 

Ki tatil olsaydı okullar, aileler çocukları ile 12 Şubat Kurtuluş Bayramı törenlerine belki katılır, belki katılmaz ama akıllarına şu sorunun takılması önemliydi, 

“Bugün neden tatil?” 

Soracak, araştıracak, merak edecek ve öğrenecek. Yaşadığı ve üzerine basarak yürüdüğü bu topraklarda neler yaşandı, neler feda edildi, neden feda edildi, bilecek. Kahramanlık nedir? Neden sadece Maraş’a has bu sıfat? Kişilere veya takımlara verilen madalyayı neden tüm şehir hak etmiş, anlayacak, unutmayacak, unutturulamayacak. 

12 Şubat tarihinin Kahramanmaraş için anlamının, sadece tarihsel bir olay değil, aynı zamanda milli bir hafıza, bir direniş ve kahramanlık simgesi olduğunu kavrayacak. 

Çocuğu genci kurtuluş olgusunu yüreğinden hisseden her ferdi çete kıyafetleri kuşanacak, davullar zurnalar eşliğinde o havayı koklayacak. 

Sütçü İmam, Abdal Halil ağa, Çakmakçı Sait kimdir ? Fransız, Ermeni kimdir ?  öğrenecek. 

Ama gel gör ki koltuk kaygısı, hizmetin önüne set vurduğu bir devire denk geldik. Görevler kitaba uygun addedilip , düzenim bozulmasın, böyle gelmiş böyle gider anlayışı hakim olmuş. 

Kitap doğru der amenna fakat vicdan, duygu, millilik, gibi hissiyat içeren olaylarda,  ‘sende elini taşın altına koy’ der.  

Biz de soralım o zaman;  “ taşın altına elinizi neden koymadınız ? “ 

Mesela, konuya hakim olması gereken İl Milli Eğitim Müdürlüğü’nün şimdiye kadar gerekçeleri ile birlikte üst kurumlara 12 şubat kurtuluş bayramlarında eğitime ara verilerek öğrencinin hem sosyalleşmesi hem tarihi canlanladırmaya tanıklık etmeleri için neden ricada bulunmadı ? 

Bu kültürü yaşatmak için seferber olması gereken, İl Kültür Turizm Müdürlüğü değil mi? Sahada olmak bir yana internet sitesinde memleketin bayramına dair cümleniz dahi yok. Gören, duyan ?  

‘Her neyse’ deyip yoluna bakmak vardı ama konu geçmiş-bugün-gelecek arasında köprü olmak olunca vicdan muhakamesi ağır basıyor .  

Velhasılı yazıyı fazla uzatmadan, Kahraman Maraş’lı şair Cahit Zarifoğlu’nun da dediği gibi, 

“Bir incelik gösterin, incinmesin yüreğim.”